ಶೃತಿ ಇರದ ಹಾಡು ಸಹ ಈಗೀಗ ಮನವ ತಣಿಸುತ್ತಿದೆ

ಶೃತಿ ಇರದ ಹಾಡು ಸಹ
ಈಗೀಗ ಮನವ ತಣಿಸುತ್ತಿದೆ
ಬಯಲಿನ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಕೂತು ಕಿರುಚಿದ ಮಾತು
ಪ್ರತಿಧ್ವನಿಸಿ ನನ್ನನ್ನೆ ಕೊಲ್ಲುವಾಗ
ಸಂಜೆಯ ರಕ್ತಸಿಕ್ತ ಆಗಸಕ್ಕೆಕೋ ತೃಪ್ತಿ..

ಮಿರುಮಿರುಗಿ ನಿಂತು ನೀ
ಕಾಡಿದ್ದ ಆ ಒಂದು ಕ್ಷಣ
ದಾರಿ ತಪ್ಪಿದ ಕಾಡಲ್ಲಿ ಅಚಾನಕ್ಕಾಗಿ ಕಂಡ
ಜಲಪಾತವು ಮನತಣಿಸಿದಂತೆ
ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ವಿಹ್ವಲಗೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆ
ಆ ಕೇಶರಾಶಿಯು ಹಾರಿದಂತೆಲ್ಲ..

ಕೆರೆಯ ಮಧ್ಯದ ಕಮಲದ ಬಳಿ
ಕಲ್ಲೆಸೆದಾಗ ನಿನ್ನಂತೆ ನಾಚುತಿದೆ
ಮೂಡಿದ ಆ ಮೇಲ್ಮೈ ಅಲೆಗಳು!
ಮತ್ತೆ ಆ ತಿಳಿ ನೀರು ಒಂದೇಸಮನೆ
ಏಕಾಂತ ಭಾವಕ್ಕೆ ತಳ್ಳುತ್ತದೆ
ಎಷ್ಟೊಂದು ಕಲ್ಲುಗಳು ನೀರ ಸೇರಿದೆ
ಅಲೆಗಳಿಲ್ಲ! ಕಮಲದ ನಗು ಸಹಿತ
ಮರೆಯಾಗಿ, ಮರೆಯದಂತಾಗಿದೆ..